Over jezelf tegenkomen en opnieuw uitvinden

Wanneer mensen mij toen ik nog klein was vroegen wat ik later wilde worden, zei ik steevast: “moeder”. De dag dat ik zwanger raakte kon ik mijn geluk dan ook niet op! Nu kon ik ´eindelijk´ minder gaan werken (ik werkte pas 2 jaar fulltime… en vond het stiekem vreselijk) en me helemaal richten op het moederschap. ik las alle opvoedboeken die ik kon bemachtigen om me zo goed mogelijk voor te bereiden op deze prachtige, verantwoordelijke taak. Ik legde de lat enorm hoog en ik was enorm kritisch naar mezelf. Onbewust was ik vast van plan om de prijs voor perfecte ouder in de wacht te slepen… Ik wist dat ik daar goed in kon zijn. Voor de buitenwereld was ik super relaxed en had ik het allemaal goed voor elkaar, wat ook zo was, op werkgebied en het onderdrukken van je emoties na dan… Dat dat werkgebied heel belangrijk is voor je welbevinden zag ik toen niet zo. Maar eigenlijk is het een groot deel van je identiteit. Toen onze zoon thuis geboren werd, voelde ik me de gelukkigste vrouw van de hele wereld. Mijn gevoel van irritatie over het feit dat ik ingeknipt moest worden onderdrukte ik (want… niet heel perfect…), de bevalling op zich was verder heel snel en goed verlopen. Onze zoon ontwikkelde zich tot een vrolijk, speels, lief, en ook een gevoelig kind die graag rust en regelmaat had. Tijdens de borstvoeding accepteerde onze zoon het niet als ik ondertussen een boekje las, telefoneerde of een gesprek voerde met visite. Dan dronk hij gewoon niet en werd onrustig. Ook in de nachten kwam hij vaak voor een voeding. Ik onderging het, nog even doorzetten en blijven genieten, de tropenjaren zouden voorbij zijn voor we er erg in hadden, hoorde ik vaak. Bijna 2 jaar na de geboorte van onze zoon, werd onze dochter geboren. Een jongen en een meisje, wat een koningswens! Ik werd steeds relaxter en zekerder over mijzelf als moeder. Wat een relaxte baby was dit, ze huilde bijna nooit, als ze honger had maakte ze alleen maar smakgeluidjes en vaak moest ik haar wakker maken voor een voeding. Ik vond het heerlijk dat onze dochter zo dol was op haar grote broer, om niemand schaterde ze zo hard als om hem. Het waren thuis mooie jaren, maar ik was ook vaak overbezorgd. Mijn zoon zei wel eens: ‘mam! Ik ben geen baby!’, zodra ik hem teveel bemoederde en mijn dochter riep altijd: “zelluf doen”.
Zo zeker als ik was over mijn rol als moeder, zo onzeker was ik in mijn werk…. Als mensen vroegen “wat doe je” vond ik het heel belangrijk om te kunnen zeggen dat ik voor de klas stond, want dat was een nobel beroep. Maar ik voelde me er niet in thuis. Op de basisschool waar ik na de bevalling maar 2 dagen in de week werkte, liep het niet. Ik was er met mijn hoofd niet helemaal bij en stond vaak met buikpijn op zodra het een werkdag was. Ik was eigenlijk nooit goed geweest in politieagent en manager spelen en soms leek het wel of ik niet echt ´aanwezig´ was. Later hoorde ik dit ook van collega’s, je was er wel, maar toch ook weer niet… Ik vond het moeilijk alle ballen hoog te houden en wilde het overal even goed doen, wat ik niet voor elkaar kreeg. De kinderen in mijn klas voelden dat natuurlijk aan en werden daar vaak ook onrustig van. Eigenlijk riep ik op de Pabo al dat ik later “echt nooit voor de klas” zou gaan staan. Maar er was lerarentekort en al snel rolde ik in een vaste baan. Wat voor mij ook de makkelijkste weg was. En ach… prioriteit was niet werk maar een gezin. En het onderwijs combineren met een gezin is ideaal. Uiteindelijk besloten we toch, toen de kinderen 4 en 2 jaar oud waren, dat ik ontslag zou nemen. Mijn man kon het financieel wel aan, maar we moesten een behoorlijke stap terug doen. Ik had het er voor over. Ik zou het maken van schilderijen weer oppakken en verder wel zien. Wat was ik opgelucht. Het werden 2 heerlijke jaren waar ik volop van genoot maar het begon uiteindelijk toch te knagen. Wat wilde ik eigenlijk met mijn leven? Is dit het dan? Wie was ik nog meer naast moeder en echtgenote? Een aantal jaar later, toen ook onze dochter naar de basisschool ging, werd ik op een dag gebeld door mijn oude baas of ik een inval klus wilde doen, dat zou maar voor 6 weken zijn. Dat was wel te overzien, vond ik, en ik had ook wel weer zin om regelmatig geld te verdienen. De schilderklussen waren er zeker geweest, maar meer als zakcentje dan dat je ervan kon rondkomen. Die 6 weken voor de klas werden uiteindelijk 6 jaar waarbij ik nooit een vast contract accepteerde, aangezien ik niet ´vast´ wilde zitten. ik wilde het gevoel houden dat ik eruit kon wanneer ik maar wilde. Het managen van een groep vond ik nog steeds niet leuk, alleen het contact met de kinderen vond ik fijn. Maar ik bleef buikpijn houden vlak voor een werkdag en tegenzin om te gaan. Vooral in de ochtend vond ik het moeilijk om meteen ‘aan’ te moeten staan zodra de kinderen de klas binnen liepen. Liever wilde ik met een kop koffie achter een computer rustig opstarten. Als ik er eenmaal was en met de kinderen vooral creatieve dingen kon doen, voelde het beter. Ondertussen vertoonde zoonlief moeilijk gedrag op school. Hij zat niet lekker in zijn vel, gaf aan dat hij gepest werd en kreeg vooral in zijn eerste jaren op school veel straf en onbegrip van leraren. Hij was wel slim, maar zat duidelijk niet lekker in zijn vel. Hij spiegelde mij toen eigenlijk, wat ik toen niet doorhad… we kregen het advies om met hem naar ´kanjertraining´ te gaan. Dit was geen succes. Zoonlief keek dwars door de ´methodiek´ heen en liet zich niet manipuleren tot aangeleerd positief gedrag. Ik deed ondertussen een NLP opleiding en kwam zo in contact met een goede psycholoog, die verwees ons door naar een orthopedagoog. Daar lieten ze onze zoon een intelligentietest doen waaruit bleek dat hij tegen hoogbegaafd aanzat. Ook kwam naar voren dat hij hele hoge eisen stelde (van wie zou hij ‘hoge eisen stellen’ nou hebben…) aan vriendschappen en daardoor vaak teleurgesteld was. Heel herkenbaar voor mij en ook een opluchting dat er helemaal niets mis was met hem, terwijl we die indruk wel hadden gekregen na gesprekken op school… Het ging na een sociaal vaardigheidstraject echt een stuk beter en de rust keerde enigszins. Ondertussen bleef ik in een baan zitten waar ik niet blij van werd. De kinderen vond ik leuk, alles er omheen niet. Er moest steeds meer vastgelegd worden, van gesprekken met ouders tot persoonlijke ontwikkelingsplannen (zodra het woord POP viel, kwam er een golf van afschuw over me heen). Ik was meer bezig met administratie eromheen dan met het bedenken van leuke lessen. Zo modderde ik maar door. Het idee hebbende dat dit het was, want wat kon je nou nog meer met een Pabo diploma? En het onderwijs was toch best ideaal te combineren met een gezin. Je had tenslotte gezamenlijk met de kinderen vakantie. Wat zeurde ik nou eigenlijk, ik had toch een heerlijk gezin met een man die van me hield en met twee heerlijk originele, eigenwijze en lieve kinderen? Wat had ik nou te klagen? Ik werkte maar 2 dagen. Er waren wel ergere dingen in de wereld, sommige moeders moesten fulltime werken, hadden geld-, gezondheids- en/of relatieproblemen of waren gescheiden en moesten het alleen zien te rooien. Kortom, ik vond dat ik niet moest zeuren en gewoon moest doorgaan. Ondertussen bleef toch dat knagende, onrustige gevoel. Ik kon mijn vinger er in die tijd nog steeds niet op leggen. Ik las veel zelfhulp boeken en was zeer geïnteresseerd in psychologie en alternatieve therapieën. Een voetreflexoloog die toevallig ook paragnost was, had ooit tegen me gezegd dat ik in mijn hart een therapeut was. Ik vond het leuk te horen en moest toegeven dat ik er altijd was met een luisterend oor en advies voor wie dat maar wilde horen. En ook in de klas kreeg ik de meeste energie als ik bezig was met sociale vaardigheden. Maar besluiten om alles om te gooien en iets te gaan doen met therapie was in mijn ogen niet mogelijk. Ik was tenslotte al 40 geweest en waar moest ik de tijd vandaan halen om naast werk en gezin een opleiding te gaan doen? Ondertussen bleef dat knagende gevoel dat er iets niet helemaal lekker zat. Maar een beslissing nemen lukte niet. Ik onderdrukte mijn emoties en gevoelens en ging maar door. Wel liep ik allerlei therapieën, goeroes en trainingen af. Van NEI-therapie, voetreflexmassages, accupunctuur, tai chi massages, homeopathie, Oleo-therapie, Human Design readingen, Sjamanen tot paragnosten. Vriendinnen noemden me gekscherend ‘heks’, omdat ik al zoveel alternatieve therapieën geprobeerd had om maar lekker in mijn vel te komen te zitten. Maar eigenlijk onderdrukte ik wat ik altijd al wist, namelijk dat het werk wat ik deed niet bij me paste en me geen voldoening gaf, sterker nog, ik had er afkeer van… maar in plaats van dat ik actie ondernam, wees ik mezelf af, ik had tenslotte niets te klagen. Ik moest niet zeuren, ik had het tenslotte voor elkaar. Het universum moet vervolgens gedacht hebben; als ze verdorie na 18 jaar ongelukkig in haar werk te zijn nóg niet inziet dat ze het anders mag gaan doen, dan moet ze het maar op de harde manier leren! Ik had nét eindelijk een vast contract geaccepteerd toen het universum me een jongetje in de klas gaf dat compleet onhandelbaar was. In het begin was hij nog redelijk onder controle te houden maar uiteindelijk escaleerde het in mei waarna ik met een Burn-out thuis kwam te zitten. Bij de Arboarts vertelde ik dat ik eigenlijk al heel lang lichamelijke klachten had en het ene virus na het andere virus oppikte en vervolgens werd ik burn-out verklaard. Ik werd doorverwezen naar een zeer doortastende maatschappelijk werkster. Zij doorzag me onmiddellijk, vond dat ik veel te streng was voor mezelf en dat het tijd was dat ik voor mezelf zou kiezen, wat tenslotte mogelijk was binnen mijn stabiele gezinssituatie. Ik werd meteen doorverwezen -met voorrang- naar een psychotherapeut om behandeld te worden. “fijn” dacht ik, “naast burn-out ben ik nu dus ook officieel ‘gek’ verklaard”. Maar die gesprekken deden me eigenlijk heel erg goed. Ik kon er alles eens op een rijtje zetten en ik kwam erachter dat dit onhandelbare jongetje uit mijn klas, mij eigenlijk een heel mooi cadeau had gegeven, namelijk erachter komen dat ik mijn innerlijke criticus mocht loslaten, de lat omlaag mocht en ik in de gelukkige positie was dat ik mijn leven om kon gooien en kon gaan kiezen voor werk waar mijn hart ligt. Erachter komen dat ik best verdrietig mocht zijn over het feit dat ik al 18 jaar werk deed waar ik meer buikpijn dan plezier uithaalde. En dat alleen maar omdat het ‘zo’n mooi beroep’ werd gevonden en de mensen om mij heen zo trots op me waren, die wilde ik natuurlijk ook niet teleurstellen.. maar wat ik eigenlijk jarenlang deed was mijzélf voorbij lopen en teleurstellen. Ik besloot na een half jaar thuis te hebben gezeten en het nóg een half jaar op school te hebben geprobeerd, (nu als RT-er, wat ik uiteindelijk niet kon blijven doen omdat daar geen geld meer voor was), de knoop door te hakken en mijn baan op te zeggen. Ik vond het doodeng maar was ook zó opgelucht. Ik ging een opleiding tot kindercoach volgen en daarnaast bijlessen geven. Na een jaar zette ik mijn eigen coachpraktijk op. Wat voelde dat goed en bevrijdend. Met heel veel plezier hielp en help ik vele kinderen. Na een tijdje kwam ik er achter hoe helpend het is om ook de ouders intensief te betrekken bij de coaching. Heel veel problemen bij kinderen bleken ook bij ouders te bestaan, in dezelfde issues of juist in tegengesteld gedrag. Zo hadden mijn eigen kinderen mij ook heel veel gespiegeld, mijn zoon die vaak ‘niet lekker in zijn vel zat’, mijn dochter die ‘de lat hoog legt’ voor zichzelf en haar gevoelens niet snel laat zien. Allemaal spiegels voor mij waar ik destijds niet bij stil stond. Ik vond en vind dit super interessant. In mijn praktijk zag ik ook vaak deze issues voorbij komen; een kind dat de lat voor zichzelf heel hoog legt en faalangst vertoont, heeft vaak ouders die perfectionistisch zijn en hoge eisen aan zichzelf stellen. Alleen met het kind aan de slag gaan helpt dan zeker, maar nog helpender is het wanneer je met de ouder bespreekt wat perfectionisme met hem of haar doet. De opleiding tot Creatrix transformologist kwam op mijn pad, een methode om onbewuste patronen en issues weg te werken. Deze methode heeft mij persoonlijk veel gebracht. Alsof er een sneeuwbaleffect ontstaat wanneer je gaat kiezen voor waar jouw interesses en talenten liggen. Je hoeft er alleen maar voor open te staan en het komt op je pad. En Creatrix helpt daar enorm bij, het is een opschoning van je hele systeem. Het prachtige traject ‘Happy Parents, Happy Kids’ werd al gauw geboren, waar ik nu met heel veel plezier en succes mee werk. En het mooie is dat ik, sinds ik mijn issues dankzij Creatrix heb opgeschoond (onder andere het idee dat ik niet mocht klagen…), lekkerder in mijn vel zit. En dit werkt ook weer door in mijn gezin. Ze vinden het oprecht fijn dat ik doe waar ik blij van wordt. Dat ik een relaxtere moeder ben die zich minder zorgen maakt en de lat wat lager heeft liggen. Natuurlijk zijn er nog wel eens dingetjes waar ik tegenaan loop. Dat houdt nooit op. Dat is juist mooi, en zie ik niet meer als enorme tegenslag of iets wat ik niet goed genoeg doe of kan. ik zie het nu als kansen waar we van kunnen groeien! Ik ben van het onrustige en altijd overbezorgde gevoel af, en dat is me zo veel waard! Zoals Abraham Hicks (Law of attraction) zo mooi zegt: “it is never done, and you can never get it wrong”.